Houd je niet te zeer bezig, vrienden, met het verschijnsel van deze communicatievorm als zodanig. Als jullie te veel aandacht aan dit aspect besteden, zullen jullie in verwarring raken. Het enige dat belangrijk is om te begrijpen aan het begin van een weg als deze, is dat er werkelijkheidsniveaus zijn die jullie nog niet hebben onderzocht en ervaren en waarover jullie hoogstens theoretiseren. Dat is niet hetzelfde als ervaren. Als jullie het voorlopig daarbij kunnen laten is dat veel beter dan een definitieve verklaring te forceren. Eén ding is duidelijk : wanneer deze stem zich manifesteert is het niet het bewustzijn van het instrument waardoor ik spreek. Het beste is als jullie het daarbij kunnen laten en verder misschien de mogelijkheid willen overwegen dat elke menselijke persoonlijkheid een diepte heeft waarvan hij of zij zich tot nu toe onbewust is. In deze diepte heeft iedereen de middelen om de nauwe begrenzingen van zijn persoonlijkheid te overstijgen en toegang te verkrijgen tot andere gebieden en tot entiteiten die een diepergaande kennis hebben.

Als je vol vertrouwen blijft doorgaan, bereik je tenslotte het punt waarop je waarnemer van je eigen gedachten wordt. ... Als je deze oefening doet, kun je er het beste heel ontspannen mee omgaan ... Het belangrijkste is dat je je niet laat frustreren als het niet lukt en als je merkt dat je weer eens verstrikt bent geraakt in ongewenste achtergrond-gedachten.

Daarom gaan krachten in je verschillende richtingen uit : de stroom van de eigen wil wenst heel sterk iets dat verkeerd of onmogelijk is, of in tegensprak met andere stromingen in je; en tegelijktertijd is er de kennis in je van je diepere wezenlijke kern, laten we zeggen van het hoger zelf, dat heel goed weet dat dit onvervulbare wensen zijn. Daarom schept deze kennis angst in je omdat je eigenzinnigheid niet teniet is gedaan. ...

Gevoelens veranderen indirect en niet met geweld, ook niet door jezelf gewoonweg te vertellen dat je anders voelt dan je doet. Daarom is jezelf eerlijk naar waarde schatten de beste manier om je gevoelens ook in dit opzicht geleidelijk te veranderen. Ik adviseer niet dat je moet gaan proberen identieke gevoelens van gekwetste ijdelheid op te roepen die een ander mens ervaart als hij vernederd wordt. Nee, je zou eerder moeten leren jezelf niet zo belangrijk te vinden, want je kleine trots en ego doen er niet half zoveel toe als wat je gevoelens nog steeds aangeven. Als je leert minder aan je ijdelheid vast te houden, dan en dan alleen kun je jezelf binnen de juiste proporties met anderen vergelijken en hetzelfde op hen reageren als op jezelf. Dat is wat bedoeld wordt met "je naaste liefhebben als jezelf". Zolang je anders voor je naaste voelt dan voor jezelf, betekent dit een schending van de spirituele wet van rechtvaardigheid, afgezien nog van de wet van broederschap , want je reacties zijn zeker niet eerlijk. Misschien handel je weliswaar rechtvaardig, maar misschien is dit wel niet genoeg voor jou. ... Dus iedere keer als je oneerlijkheid voelt, zet je jezelf emotioneel op een hoger plan dan je naaste. Zodra je ijdelheid en trots een dergelijke belangrijkheid voor je hebben, verkeer je opnieuw in een voortdurende angst, bang dat je omgeving je trots niet zal bevredigen. Daarom moet je het verlangen opgeven om je eigen persoon op een hoger voetstuk te plaatsen dan anderen. Alleen zo zul je vrij van angst worden.

Vanavond wil ik een van de vicieuze cirkels bespreken die onder mensen heel normaal is. Tot op zekere hoogte komt het in elke mensenziel voor, meestal in het onbewuste, hoewel sommige delen van de cirkel bewust kunnen voorkomen. In je werk is het belangrijk dat je deze cirkel helemaal volgt totdat je hem overziet. Want anders is hij moeilijk op te lossen. Mijn woorden zijn niet zozeer tot je bewuste verstand gericht, noch tot je intellect, maar tot het niveau van je emoties, daar waar de gevoelens van en reacties op deze vicieuze cirkel zich bevinden.

Waarschijnlijk ben je je van gedeelten van deze vicieuze cirkel wel bewust; gebruik daarom deze woorden om tot die delen door te dringen waarvan je je nog niet bewust bent. Misschien zijn enkelen van jullie je totaal niet bewust van enig deel van deze cirkel. In dat geval zullen deze woorden je helpen daar een begin mee te maken. Dat zal niet al te moeilijk zijn omdat veel van de voorkomende symptomen je gemakkelijk laten zien dat deze cirkel in je leeft, zonder dat je je daar bewust van bent. Interpreteer deze woorden echter niet in die zin, dat je bewust volgens deze vicieuze cirkel denkt en handelt. Realiseer je dat het iets verborgens is; en dat het aan jou is om deze kettingreactie tot een bewust deel van je werk op dit pad te maken om jezelf te vinden en te ontwikkelen. Bewustzijn van deze verborgen stromingen zal je vrijheid en overwinning geven.

De meeste van mijn vrienden realiseren zich dat er in ieder mens een onlogische manier van denken, voelen en reageren voorkomt, zelfs als iemand bewust wel beter weet. Alles in het onbewuste is primitief, onwetend en vaak onlogisch, hoewel deze onbewuste reacties wel een zekere (beperkte) eigen logica kennen.

De vicieuze cirkel begint in de kindertijd, evenals alle beelden, die in de vroegste periode gevormd worden. Het kind is hulpeloos, er moet voor gezorgd worden, het kan niet op eigen benen staan en geen rijpe beslissingen nemen. Het kan niet vrij zijn van zwakke, egocentrische motieven en daardoor is het afhankelijk van andere mensen. Vandaar dat het kind niet in staat is tot onbaatzuchtige liefde. De volwassen en rijpe persoon groeit naar een dergelijke liefde toe op voorwaarde dat de persoonlijkheid zich harmonieus ontwikkelt en geen van zijn kinderlijke reacties - die hij heeft op grond van verkeerde conclusies - verborgen blijven in het onbewuste. In dat geval groeit de persoonlijkheid maar ten dele, terwijl een ander deel (een belangrijk deel bovendien) onrijp blijft. Er zijn maar weinig volwassenen waarvan de emotionele rijpheid even groot is als de intellectuele rijpheid.

Vanuit deze angst wordt een verdere kettingreactie ingezet. Het brengt een gevoel met zich mee dat steeds wanneer je gelukkig bent en plezier hebt, je vindt dat je dat niet verdient ondanks je natuurlijke verlangen. Je schuldgevoel over het feit dat je diegenen haat van wie je het meeste houdt, overtuigt je ervan dat je niets goeds, plezierigs of prettigs verdient, laat staan geluk als zodanig. Je voelt : mocht ik ooit gelukkig worden dan zal de straf, die onvermijdelijk lijkt, des te groter zijn. Daarom vermijd je onbewust geluk, omdat je denkt het op deze manier goed te maken en daarmee nog grotere straf te vermijden. Aldus worden situaties en patronen geschapen die altijd datgene schijnen te vernietigen wat je het allerliefst wenst in het leven.

Deze angst voor geluk, die aanleiding is voor allerlei ongezonde reacties, symptomen en inspanningen, en die emoties naar alle richtingen doet uitspatten, leidt tot daden die patronen scheppen die buiten de wil van de persoonlijkheid tot stand lijken te komen. Ze lijken totaal onafhankelijk veroorzaakt te zijn zonder dat de persoonlijkheid er in enig opzicht verantwoordelijk voor is. Zo komt er weer een nieuw conflict bij. Enerzijds verlangt de persoonlijkheid naar geluk en vervulling en aan de andere kant verbiedt de angst voor geluk dat. Het verlangen naar geluk kan nooit uitgewist worden. En toch - dankzij dit diep verborgen schuldgevoel - ontstaat er een situatie, waarin het schuldgevoel groter wordt naar de mate waarin het verlangen naar geluk toeneemt. Veel persoonlijke en massabeelden worden op die manier onderweg verzameld. Ze helpen allemaal deze kettingreactie te versterken.

Daarom legt de persoonlijkheid zichzelf een straf op. Dat kan op verschillende manieren gebeuren. Het kan door een fysieke ziekte die de psyche produceert. Het kan door allerlei soorten ongelukken, mislukkingen en conflicten op elk levensterrein. In ieder individueel geval is dat afhankelijk van het persoonlijke beeld, dat het kind gevormd heeft en gedurende zijn leven met zich meedraagt, totdat het gevonden en uiteindelijk opgelost wordt. Als er bijvoorbeeld een beeld bestaat met betrekking tot je beroep en loopbaan, wordt het versterkt door dit inherente verlangen naar zelfbestraffing, zodat ten aanzien van dit onderwerp er voortdurend moeilijkheden naar voren komen in zijn of haar leven. En als bijvoorbeeld een beeld bestaat met betrekking tot liefde en huwelijksleven, geldt daar precies hetzelfde.

Als en wanneer je niet tot een bewust en legitiem verlangen kunt komen, als je in je leven tegen het patroon aanloopt, dat vervulling van dit bewuste verlangen voortdurend gefrustreerd wordt (alsof je er niets mee te maken hebt, alsof het lot je onvriendelijk gezind is), kun je er zeker van zijn dat er niet alleen een beeld en een verkeerde conclusie met betrekking tot dit onderwerp in jezelf bestaan, maar dat daarbij ook nog een behoefte aan zelfbestraffing in het geding is.

Een verdere kettingreactie in deze vicieuze cirkel : de gespletenheid van de verlangens van de persoonlijkheid (in liefde en haat zoals beschreven in het begin van deze vicieuze cirkel) veroorzaakt een verdere scheuring zoals je nu wel duidelijk kunt zien. Een van deze met elkaar in conflict zijnde gevoelens is de behoefte aan zelfbestraffing, die je aan de andere kant toch eigenlijk niet wil. Daarom redeneert een verborgen deel : "Misschien kan ik er omheen. Misschien kan ik mijn grote schuld voor mijn haat op een andere manier goed maken". Deze denkbeeldige verzoening mondt uit in marchanderen. Dit doe je , door voor jezelf zo'n hoge norm te zetten dat het onmogelijk wordt er werkelijk naar te leven.

Je kunt pas over iets heen komen als je er lucht aan geeft. Deze "oude" haat leeft nog steeds in je. Daarom voel je je voortdurend schuldig. Als het echt een kwestie uit het verleden was, zou je niet de hele tijd deze indringende schuld voelen, hoewel dit schuldgevoel natuurlijk niet bewust is. En je denkt door zo "volmaakt" te zijn, dat je je straf kunt ontlopen. Op deze manier is er een tweede geweten in het leven geroepen. Er bestaat altijd één geweten; het is het hogere zelf dat eeuwig en onverwoestbaar is. Het is de Goddelijke Vonk in ieder mens. Verwar dit geweten niet met het "tweede geweten" dat kunstmatig gecreëerd is vanwege de dwang een veronderstelde zonde of zelfs een werkelijk falen goed te maken. Noch denkbeeldige zonden, noch werkelijk falen kan door dit kunstmatige, abnormaal veeleisende geweten goed gemaakt worden. Er hoeft niets bestraft te worden. Zoals je nu wel allemaal zult weten is de manier om werkelijke mislukkingen te elimineren heel anders en veel constructiever. Als en wanneer je uiteindelijk onderscheid kunt maken tussen deze twee soorten geweten, heb je weer een belangrijke stap gedaan.

Het goede en zuivere, het goddelijke geweten houdt zich natuurlijk met je vooruitgang bezig, met je spirituele ontwikkeling, met de vervulling van je persoonlijke leven,
...

Misschien zeg je : "Het is juist en goed om volmaakt te worden". Je zegt misschien : "Wenst het goddelijk geweten deze volmaaktheid ook niet ?" Natuurlijk. Soms kunnen het goddelijke en dwangmatige geweten naar hetzelfde streven, maar de manier waarop dit bereikt wordt, verschilt. Goddelijk geweten weet dat je nog niet volmaakt kunt zijn en wil je stap voor stap tonen hoe je stukje bij beetje die volmaaktheid kunt bereiken door jezelf te accepteren zoals je nu bent zonder schuld en angst. Het dwangmatige geweten weet niets van dat soort dingen. Het zou nu al volmaakt willen zijn. Verder verschillen de beweegredenen bij deze twee stemmen. De eerste heeft alle tijd, het uiteindelijke doel is beter lief te hebben; het weet het geheim van volmaaktheid : de enige manier is liefde en geluk geven en gelukkig en geliefd te worden. De motieven van het tweede geweten berusten op zwakheid en angst. Het marchandeert; het wil vermijden wat misschien wel of niet goed is, wel of niet gezond en verdiend is (afhankelijk van hoe je tegen "straf" aankijkt). Het is te trots om zich te realiseren dat men gewoonweg nog niet helemaal volmaakt kán zijn; en ook te trots om zijn huidige status te accepteren.

Alle rationalisaties rondom minderwaardigheidsgevoelens zijn nooit werkelijke oorzaken. Misschien heb je gelijk dat anderen op de één of andere manier meer succes hebben. Maar dat kan je nooit minderwaardig doen voelen. Zonder de kunstmatig hoge normen zou je de behoefte niet voelen om beter te zijn of op zijn minst net zo goed als anderen op elk gebied van je leven. Je zou gelijkmoedig accepteren dat anderen beter zijn, het op sommige gebieden in het leven beter doen, terwijl jij voordelen hebt die anderen misschien niet hebben. Je hoeft dan niet zo intelligent, succesvol of mooi (of wat dan ook) als andere mensen te zijn. Dat is nooit de echte reden dat je je ontoereikend en minderwaardig voelt ! Deze waarheid wordt bevestigd door het feit dat je ziet dat de meest briljante, meest "succesvolle", de mooiste mensen vaak zwaardere minderwaardigheidsgevoelens hebben dan anderen die minder briljant, minder succesvol of mooi zijn.

Aan de andere kant bestaat er altijd het vermoeden dat de haat onterecht was. Deze was ook onterecht, maar in een andere zin. De persoonlijkheid voelt onbewust dat als een dergelijke liefde bestaat, hij gelijk had en zijn ouders en anderen ongelijk hadden. Daarom wordt de honger naar liefde meer en meer gespannen en dwangmatig, terwijl de motieven zwak, ongezond en totaal onrijp zijn. Aangezien deze behoefte nooit vervuld kan worden (en hoe duidelijker dit wordt, hoe groter het schuldgevoel) worden dientengevolge alle opeenvolgende stappen van de cirkel, die maar doordraait, in de loop van het leven steeds erger en worden er steeds meer conflicten en problemen geschapen.

Alleen als je op een gezonde en rijpe manier liefde verlangt (niet als dekmantel voor ziekelijke motieven) en alleen wanneer je net zo veel wilt liefhebben als je liefgehad wilt worden, en wanneer je bereid bent het "levensrisico" te nemen, zul je merken dat er liefde naar je toekomt. Bedenk dat de zieke persoonlijkheid waarin de vicieuze cirkel sterk is, daartoe nooit in staat is zolang hij doorgaat kinderlijke liefde te verlangen. Zolang hij niets uit liefde kan riskeren, weet hij niet hoe hij op een volwassen manier lief moet hebben. Een kind wordt niet verondersteld een dergelijk risico te nemen, maar de volwassene wel.

De onrijpe persoon heeft een intens verlangen en honger naar liefde (vanuit motieven die uit de vicieuze cirkel voortkomen). Hij wil bemind en toegejuichd, verzorgd en bewonderd worden; zelfs door hen die hij niet het minst van plan is lief te hebben. En waar de bedoeling misschien tot op zekere hoogte aanwezig is, staan de bereidheid te geven en de dwangmatige behoefte te ontvangen niet in verhouding. Vanwege deze fundamentele ongelijkheid kan het niet werken. Want de goddelijke wet is altijd rechtvaardig en eerlijk. Je ontvangt nooit meer dan je investeert. Als je vrijuit investeert zonder zwakke en dwangmatige motieven, ontvang je misschien niet onmiddellijk de liefde terug vanuit dezelfde bron waarin je geïnvesteerd hebt, maar uiteindelijk komt het bij je terug en dan in een weldadige cirkel. Wat je uitgeeft komt terug op voorwaarde dat je niet uit zwakte geeft met het motief "iets te bewijzen". Als de motieven van de beperkte liefde die je geeft onbewust op deze vicieuze cirkel gebaseerd zijn, kun je nooit iets terug ontvangen; zelfs als je toevallig iemand tegenkomt die in principe tot liefde in staat is, welke rijper is dan die welke je gewoonlijk door je verborgen neigingen uit je omgeving aantrekt. Veronderstel dat al je behoeften om liefde te ontvangen werden gehonoreerd, terwijl je alleen maar een minimum aan emotie hoefde te investeren, dan nog kon je behoefte nooit vervuld worden. Dat komt om de eenvoudige reden dat je innerlijke lijden iets heel anders nodig heeft. De liefde waar jij naar smacht is op het foutieve idee gebaseerd dat je in het gelijk gesteld wordt en dat werkt dus niet. Met andere woorden : je zoekt naar een remedie die geen remedie voor je ziekte is. En daarom blijft het een honger die nooit gestild kan worden; het is een bodemloze put.

Pas als je je dit alles gerealiseerd hebt en volledig in je hebt opgenomen, als je nagedacht hebt over de irrationaliteit van bepaalde tot nu toe verborgen emoties, zal dit laatste gaan veranderen. Langzaam, geleidelijk en niet door te verwachten dat ze meteen al oplossen op het moment dat je hun onredelijkheid begrepen hebt, maar door ze ruimte te geven en je te realiseren dat ze gewoonte gebonden zijn. Als je je steeds weer opnieuw de verkeerde trekken ervan realiseert, lang nadat je in eerste instantie de kinderachtigheid ervan begrepen hebt, dan en alleen dan komen deze emoties langzaam tot rijping. Tot dat moment heb je je niet gerealiseerd wat je emoties vaak opeisten : dat je meer wilt ontvangen dan je bereid bent te geven en dat je wilt dat er exclusief van je gehouden wordt. En je leeft nog steeds - onbewust - met de verkeerde conclusie dat als een geliefd iemand ook van iemand anders houdt, dat die dan noodzakelijkerwijs zoveel minder van jou houdt. Dit alles is onrijp en gebaseerd op verkeerde conclusies. Alleen door deze emotionele reacties in het bewustzijn te brengen kun je je dat realiseren. Dan word je je punt voor punt van deze vicieuze cirkel bewust.

Wanneer deze emoties eenmaal aan de oppervlakte gekomen zijn, ben je in staat er over door te denken, hoe, waarom en waarin ze verkeerd zijn. En als al de emoties eenmaal aan de oppervlakte zijn, je met hun onwetendheid, egoïsme en onrijpheid geconfronteerd wordt zonder je erover te schamen, en dan je bewustzijn op deze emoties toe te passen door jezelf iedere keer opnieuw erop te betrappen wanneer je in oude, emotionele gewoonten terugvalt, ga je geleidelijk aan steeds meer verkeerde conclusies zien. Iedere bewustwording van dien aard helpt je verder deze vicieuze cirkel te verbreken zoals deze in je persoonlijke geval werkt. Zo word je vrij en onafhankelijk.

De menselijke ziel bevat heel diep in zichzelf alle wijsheid en alle waarheid. Maar verkeerde conclusies bedekken dat. Door ze bewust te maken en ze dan punt voor punt na te gaan moet je uiteindelijk het doel bereiken dat je je innerlijke stem van wijsheid hoort. Een stem die je leidt vanuit je goddelijke geweten, je persoonlijk plan volgend. Als de goddelijke wetten (de algemene zowel als jouw persoonlijke) geweld wordt aangedaan in je innerlijke en uiterlijke reacies, leidt je goddelijke geweten je onverbiddelijk zo dat de orde en het evenwicht in je leven hersteld worden. Er zullen situaties voorkomen die een bestraffing lijken te zijn terwijl ze alleen maar een remedie zijn om je op het juiste spoor te zetten. Waar en wanneer je ook maar afwijkt, de balans moet steeds weer hersteld worden, zodat je door je moeilijkheden heen uiteindelijk op het punt komt waar je innerlijke richting verandert. Je zult veranderen, niet noodzakelijkerwijs in je uiterlijke en bewuste daden, maar in je onbewuste kinderlijke eisen en doelen.

Vrienden, ga deze vicieuze cirkel na, realiseer je hoe die op je persoonlijke leven van toepassing is.

Hoe kun je peilen of deze onwaarachtigheid bestaat ? Heel eenvoudig. Er is een onfeilbare sleutel die je, als je hem wilt gebruiken, foutloze antwoorden zal geven. De sleutel is :
Hoe voel je je over jezelf en je leven ? Hoe zinvol, vervuld en rijk is je leven ? Voel je je veilig bij anderen ? Voel je je thuis bij jezelf, je intiemste zelf, in aanwezigheid van anderen of tenminste van een paar mensen die eenzelfde doel hebben als jij ? Hoeveel vreugde kun je voelen, geven en ontvangen ? Word je gekweld door wrok, angst en spanningen ? Door eenzaamheid en een gevoel van isolement ? Moet je het altijd druk hebben om je angst minder te voelen ? Het feit dat je je niet bewust bent van je angst, bewijst beslist niet dat je niet bang bent. Veel mensen beginnen op het pad zonder zich bewust te zijn van hun angst, maar ze voelen zich dood, verdoofd, lusteloos en verlamd. Dit kan een teken zijn dat de angst schijnbaar 'overwonnen' was door een verdovingsproces. Je kunt de stap niet overslaan om eerst je angst te voelen en dan wat de angst op haar beurt verbergt. Alleen dan kun je werkelijk weer tot leven komen.

Als het erom gaat je te helpen je fouten te vinden, is degene die je als spirituele mede-werker hebt gekozen misschien niet altijd de meest geschikte persoon ; lang niet alle mensen die hier komen kennen elkaar daarvoor goed genoeg. Je eigen oude vrienden en familie kennen je wel goed en kunnen je meer over jezelf vertellen dan je nieuwe vrienden hier. Ik raad je aan hiervoor de hulp in te roepen van mensen die je al heel lang kennen, zelfs al delen ze je belangstelling voor dit werk niet en al hebben ze misschien een ander geloof of overtuiging. Ze zullen respect hebben voor je oprechte streven je te verbeteren en je fouten te leren kennen. Als je het op de juiste manier vraagt, en uitlegt dat je hun mening erg op prijs stelt, dat je jezelf wilt leren kennen om je te kunnen verbeteren en dat je niet kwaad of beledigd zult zijn als ze iets zeggen dat jou onterecht lijkt, dan zul je in staat zijn naar ze te luisteren en iets te leren van wat ze zeggen.
...
Wanneer je te horen krijgt wat je fouten zijn, denk er dan eerst rustig over na. Het kan gebeuren dat je, wat je verteld wordt, eerst heel onrechtvaardig vindt en dat je je gekwetst voelt. Als het waar is wat je gezegd wordt, kan dat zelfs nog extra pijnlijk zijn. Maar ook als je er oprecht van overtuigd bent dat iets wat je te horen kreeg onterecht is, probeer toch je te beheersen en erover na te denken ; misschien is het alleen maar in een bepaald opzicht waar. Misschien ziet je vriend alleen de buitenkant en niet wat erachter zit ; wellicht heeft hij niet het juiste inzicht in al die gecompliceerde mechanismen van de ziel ; hij kiest niet de juiste woorden om uit te drukken wat hij nou precies bedoelt of misschien begrijpt hij jouw manier van reageren gewoon niet. Maar dat kleine stukje waarheid dat hij te pakken had, kan een nieuwe deur openen en het beeld dat je van jezelf hebt aanvullen en verhelderen. Misschien is het niet volkomen nieuw voor je, maar het is vaak nodig om dezelfde fout uit een andere hoek en in een ander licht te bekijken, voor je kunt begrijpen op welke verschillende manieren zo’n onvolkomenheid op je leven inwerkt.
...
Je leert veel door het voortdurend observeren van je eigen innerlijke reacties bij de confrontaties met je minder prettige eigenschappen.
...
Wanneer je je eigen reacties herkent en begrijpt, wanneer je weet waar ze vandaan komen en er misschien een beetje de draak mee steekt en jezelf niet zo serieus neemt, ben je weer een hele stap verder. Verwacht niet dat dit van de ene op de andere dag zal lukken. Maar na een tijdje kom je op een punt waar je deze afstand, dit verschil tussen jou en je gekwetste egootje heel duidelijk voelt en waar je in staat bent er een grapje over te maken en je er niet in te verliezen. Wanneer je dit onderscheid kunt voelen, opent dat een deur naar meer en vollediger begrip van jezelf.